استور 2014

«میکرو اس‌دی» (microSD) کوچک‌ترین کارت‌ حافظه‌ی حال‌حاضر دنیاست که اغلب شرکت‌ها برای افزایش حافظه‌‌ی داخلی دستگاه‌های خود از آن استفاده می‌کنند. کارت‌های حافظه‌ی micro SD می‌توانند برای افزایش حافظه‌ی موبایل یا تبلت استفاده شوند؛ اما علاوه‌براین دستگاه‌هایی هم وجود دارند که حافظه‌ای مستقل برای ذخیره‌سازی ندارند و کارکردشان وابسته به کارت‌های حافظه است. دوربین‌ دیجیتال یا ورزشی، پخش/ضبط‌کننده‌ی‌ موسیقی، لپ‌تاپ، هدفون‌، مودم‌، اسپیکر پرتابل، پخش ماشین، ساعت‌ هوشمند یا هر دستگاه دیجیتال دیگری که بخواهد به‌نوعی با حافظه‌ی جانبی در ارتباط باشد، به‌ناچار باید از این نوع کارت‌ها استفاده کند.

جالب است بدانید گذشت زمان تنها روی کوچک‌ترشدن این حافظه‌ها تاثیر نداشته؛ بلکه روی سرعت، ظرفیت و کیفیت استفاده از آن‌ها هم به‌صورت عجیبی موثر بوده است. این روز‌ها انواع مختلفی از آن‌ها را در بازار پیدا می‌کنیم که انتخاب بهترینشان کار را برای ‌ما سخت می‌کند.

احتمالا نیاز به حافظه‌ای که در کنار استفاده‌ی ساده و امکان نقل‌و‌انتقال بی‌دردسر، سرعت مناسبی هم داشته باشد، دلیل به‌وجودآمدن micro SD‌ها بوده است. نسل‌ قبلی این حافظه‌ که به mini SD معروف بود، دیگر وجود ندارد. این روز‌ها تنها از SD کارت‌ها آن هم فقط در دوربین‌های دیجیتال حرفه‌ای استفاده می‌شود. میکرو SD‌ها که گاهی اوقات و در بعضی از دستگاه‌ها با نام «ترانس فلش» (TransFlash) یا TF شناخته می‌شوند، از سال 2005، خودی نشان دادند و به‌سرعت جای خود را در دل دستگا‌ه‌های دیجیتال باز کردند؛ طوری‌که تنها با گذشت یک سال از حضورشان، ظرفیت چهارگیگابایتی آن‌ها روانه‌ی بازار شد و بعدازآن هم سرعت‌ها و ظرفیت‌های متفاوت روانه‌ی بازار شدند که نشان‌دهنده‌ی محبوبیت بیش‌ازحد این سری حافظه‌ها هستند.

این روز‌ها هر ظرفیتی از micro SD که مدنظرتان باشد، پیدا می‌کنید. مهم این است که چه مقدار از ظرفیت کارت خود را پر می‌کنید و مهم‌تر اینکه قصد دارید آن را برای چه دستگاهی استفاده کنید. مهم‌ترین نکته‌ای که باید هنگام خرید به آن دقت کنید، ظرفیتی است که دستگاه شما پشتیبانی می‌کند. اگر برای گوشی یا تبلت قصد خرید دارید، تراشه‌ی استفاده‌شده در این دستگاه‌ها مشخص‌کننده‌ی ظرفیتی است که دستگاهتان بدون مشکل از آن پشتیبانی می‌کند. برای دوربین‌ها موضوع کمی فرق دارد و بسیاری از دوربین‌ها، هر ظرفیتی از micro SD را پشتیبانی می‌کنند؛ این نکته را هم در نظر داشته باشید که برای استفاده از micro SD در دوربین‌های حرفه‌ای حتما باید از تبدیل استفاده کنید. این نکته را هنگام خرید رعایت کنید تا بتوانید از کارت خود در هر دوربینی استفاده کنید. درحال‌حاضر، دستگاه‌های دیجیتال می‌توانند ظرفیت‌هایی بین 2گیگابایت تا 2ترابایت micro SD کارت‌ها را پشتیبانی کنند؛ البته که درحال‌حاضر نهایت ظرفیت این کارت‌ها 512 گیگابایت است که قیمت فوق‌العاده زیادی دارند.

با نگاه‌کردن به لوگویی که روی کارت نوشته ‌شده است، می‌توان تاحدودی ظرفیت آن را تشخیص داد. معمولا نماد SD تنها به کارت‌هایی با ظرفیت‌هایی تا 2 گیگابایت اختصاص دارد که از فرمت‌های FAT12 و FAT16 پشتیبانی می‌کند. نماد SDHC روی کارت‌هایی که ظرفیتی بین 2 گیگابایت تا 32 گیگابایت دارند، دیده می‌شود و به‌طور معمول از فرمت FAT32 پشتیبانی می‌کنند. نماد SDXC هم نشان‌دهنده‌ی کارت‌هایی با ظرفیت 32 گیگابایت تا 2 ترابایت است که از فرمت exFAT پشتیبانی می‌کنند.

این پیشرفت‌ها هر روز پررنگ‌تر می‌شوند و برای کسانی که می‌خواهند کارت‌های حافظه بخرند، آشنایی با علایم و نوشته‌هایی که روی این کارت‌ها درج‌ شده است، مهم به نظر می‌رسد. با این علایم می‌توان توجیه شد که هر کارت برای چه منظوری تولید شده، چقدر سرعت دارد و توسط چه دستگاه‌هایی پشتیبانی می‌شود.

اولین موردی که شناخت آن ضروری به نظر می‌رسد، مفهمومی به نام «کلاس» است. این مفهموم بیانگر سرعت خواندن و نوشتن روی micro SD است که به‌صورت عددی در داخل یک دایره روی کارت حافظه نوشته می‌شود یا درنهایت روی بسته‌بندی micro SDها درج ‌شده‌اند تا هنگام خرید بدانید کارت حافظه‌ی مدنظرتان چه مشخصاتی دارد.

کلاس 2: کارت‌های اولیه از این کلاس پشتیبانی می‌کردند و نهایت سرعت نوشتن روی آن‌ها دو مگابایت بر ثانیه است. این کلاس می‌تواند درنهایت فیلم‌برداری با کیفیت SD را پشتیبانی کند. سرعت این کلاس به‌عنوان سرعت پیش‌فرض و با نشانه‌ی SD روی بدنه شناخته می‌شود.

کلاس 4: این کلاس هم تمام مشخصات کلاس قبلی را دارد، با این تفاوت که نهایت سرعت نوشتن روی آن 4 مگابایت بر ثانیه بوده و برای ضبط ویدیو‌هایی HD و full HD مناسب است. روی این کارت‌ها هم همان لوگوی SD نقش بسته است.

کلاس 6: در دو کلاس قبلی عدد عنوان‌شده تنها برای کلاس سرعت کارت حافظه بود؛ اما از این کلاس به بعد، کلاسی با عنوان کلاس سرعت ویدیو هم اضافه ‌شده که نماد آن یک عدد در کنار یک حرف V است. کلاس 6 که سرعت نوشتن روی آن به 6 مگابایت بر ثانیه می‌رسد، با کلاس سرعت ویدیوی V6 هم شناخته می‌شود و می‌توانید روی آن ویدیو‌های full HD را با سرعت 30 فریم بر ثانیه ضبط کنید.

کلاس 10 / UHS1 / U1: رسیدن به این سرعت از انتقال دیتا را می‌توان تحولی در micro SDها دانست. از این کلاس به بعد، دو مفهوم جدید که با نام‌های «کلاس بازده برنامه» و «کلاس سرعت UHS» شناخته می‌شوند، برای معرفی صحیح‌تر و شناخت نوع کاربری کارت‌ها به ‌آن‌ها اضافه شدند. از کلاس 10 به بعد 4 نوع کلاس سرعتی متفاوت وجود دارد؛ کلاس سرعت که نشان‌دهنده‌ی سرعت انتقال 10 مگابایت بر ثانیه است. کلاس UHS که مفهوم جدیدی است، با درج لوگو‌های UHS1 یا UHS2 روی micro SDها مشخص می‌شود. معمولا کلاس سرعتی UHS با یک حرف U که در داخلش عددی نوشته ‌شده است، نشان داده می‌شود؛ همچنین این کلاس مفهومی به نام سرعت BUS دارد که با اعداد یونانی نمایش داده می‌شود و نشان‌دهنده‌ی سرعت باس کارت حافظه‌ی جانبی است که معمولا برای هماهنگی با سخت‌افزار شما کاربرد دارد. باس این نوع کارت‌ها می‌تواند UHS-I یا UHS-II باشد. باس UHS-I با سرعت‌های 12.5 (SDR12)، 25 (SDR25) ،50 (SDR50, DDR50) و 104 (SDR104) که بر حسب مگابایت بر ثانیه هستند و با نام معادلی که در داخل پرانتز نوشته ‌شده، قابل‌شناسایی است. باس UHS-II هم با سرعت‌های 156 (FD156) و 312 (HD312) مگابایت بر ثانیه هستند و با نام‌های متناظر با هر سرعت شناسایی می‌شوند. روش جذاب دیگری که می‌توان کارت‌هایی با باس UHS-II را از سایر micro SDها تشخیص داد، از دو ردیف پین استفاده‌شده روی آن‌هاست که برای انتقال پرسرعت اطلاعات، وجود آن‌ها منطقی است.

اگر بخواهیم تعریف درستی از باس در کارت حافظه‌ی جانبی داشته باشیم، باید بگوییم که این فرکانسی سیگنال کلاکی است که اطلاعات را به کارت وارد و از آن خارج می‌کند. هرچه مقدار این باس بالاتر باشد، کارت حافظه‌ی جانبی زمان کمتری را به‌عنوان «مشغول» (Busy) دارد و البته با سرعت بالاتری به خواندن و نوشتن می‌پردازد.

کلاس سرعت ویدیو در این کلاس هم با V10 شناخته می‌شود، این یعنی با این کارت می‌توانید ویدیو‌های full HD را تا سرعت 60 فریم بر ثانیه ضبط کنید. حتی mirso SDهایی که باس بالا دارند و با عنوان C10 شناخته می‌شوند، می‌توانند از پخش زنده با کیفیت HD پشتیبانی کنند.

همچنین در این کلاس، مفهوم جدیدی به نام کلاس بازدهی برنامه وجود دارد که به کمک عدد نوشته‌‌شده در کنار حرف A  شناخته می‌شود. کلاس A1 نشان می‌دهد که micro SD شما نوشتن 500 عملیات بر ثانیه و خواندن 1500 عملیات بر ثانیه را هنگام اجرای بازی یا برنامه‌ای که روی micro SD نصب شده است، پشتیبانی می‌کند.

کلاس UHS3/U3: این کلاس تنها برای مصارفی تولید شده است که به سرعت بسیار بالا احتیاج دارند. تمام کاربرد این کلاس در ضبط ویدیو خلاصه می‌شود؛ به همین دلیل دارای سه کلاس سرعت ویدیو V30 ،V60 و V90 است. کارت‌هایی با کلاس U3، سرعت 30 مگابایت بر ثانیه را برای نوشتن فراهم می‌کنند. کلاس V30 هم برای ضبط ویدیو‌های با کیفیت full HD و 4K  با سرعت فریم 60 یا 120 بر ثانیه کاربرد دارد؛ البته در این کلاس باس مفهوم مهمی به‌‌حساب می‌آید و برای فریم بالاتر باید کارت‌هایی با باس UHS بالاتر خریداری کنید. کلاس‌ سرعت‌های V60 و V90 برای ضبط ویدیو‌هایی با کیفیت 8K و تعداد 60 یا 120 فریم بر ثانیه هستند. این کارت‌ها قیمت‌های فوق‌العاده زیادی دارند و توسط هر دستگاهی پشتیبانی نمی‌شوند.

مهم است بدانید برای هر دستگاهی چه نوع کارت حافظه‌ای با چه سرعت و ظرفیتی بخرید. با پیشرفت فناوری، هر روز به سرعت و قابلیت‌های micro SDها اضافه می‌شود و همین موضوع باعث شده تا انتخاب درست از بین این کارت‌ها مشکل باشد؛ اما اگر به علایم و سرعت نوشته‌شده روی این کارت‌ها توجه کنید و از مفهوم آن‌ها باخبر باشید، می‌توانید بهترین گزینه را انتخاب کنید.

شرکت موفق و پر‌سابقه‌ی فوجی‌فیلم یکی از مهم‌ترین تولید‌کنندگان دوربین‌های عکاسی چاپ سریع در جهان است. این شرکت دوربین‌های چاپ سریع خود را با عنوان «Instax» عرضه می‌کند و تا کنون مدل‌ها مختلفی از این دوربین‌ها معرفی شده است. سری دوربین‌های Instax mini یکی از پرطرفدارترین دوربین‌های چاپ سریع هستند. Instax mini 9 پس از مینی8 معرفی شد و تنها تفاوت مشخص این دوربین نسبت به مدل قبلی خود، اضافه‌شدن یک آینه‌ی عکاسی سلفی در قسمت جلوی آن است.

دوربین فوجی‌فیلم Instax mini 9 یک دوربین فانتزی است. یعنی برای استفاده‌ی جدی یک عکاس ساخته نشده و بیشتر برای سرگرمی است. می‌توانید این دوربین را به دوست خود هدیه بدهید. این دوربین همچنین گزینه‌ی خیلی خوبی برای هدیه‌دادن به یک کودک است. بدین شکل می‌توانید کودک را با دنیای عکاسی آشنا کنید. می‌توانید این دوربین را برای خودتان نیز بخرید و با آن در میهمانی‌ها عکس بگیرید. بدون شک از اینکه عکس همان لحظه چاپ می‌شود و می‌توانید آن را به دوست خود بدهید، لذت خواهید برد. در طراحی این دوربین همین ویژگی‌های فانتزی و سرگرم‌کننده مد نظر بوده و دوربین بیشتر شکل و شمایل یک اسباب‌بازی را دارد و در رنگ‌های متنوع تولید شده است.

این دوربین با فیلم‌های اختصاصی فوجی‌فیلم کار می‌کند. اندازه‌ی هر فیلم، 4.6 سانتی‌متر در 6.2 سانتی‌متر است. یعنی تقریبا به اندازه‌ی کارت بانکی شما. این فیلم رایج‌ترین و متداول‌ترین نوع فیلم‌های چاپ سریع است و برای تهیه‌ی آن‌ها دچار دردسر نخواهید شد. انرژی این دوربین از دو باتری قلمی سایز AA قابل تعویض تامین می‌شود و این باتری‌ها برای گرفتن ۲۰۰ عکس کافی هستند.

برای عکاسی با این دوربین کافی است آن را به سوی سوژه نشانه بروید و دکمه‌ی شاتر را بفشارید. بلافاصله عکس از شیار کنار دوربین بیرون می‌آید و پس از چند دقیقه قرار گرفتن در معرض هوا، ظاهر می‌شود. اگر خواستید می‌توانید با استفاده از حلقه‌ی دور لنز، دوربین را در حالت عکاسی در مکان‌های مسقف، هوای ابری، آفتابی یا دیگر حالت‌های عکاسی قرار دهید. این کار باعث می‌شود که درنهایت عکس باکیفیت‌تری بگیرید. اگر در شرایط نوری ضعیف و محیط‌های تاریک عکاسی کنید، فلاش دوربین به طور خودکار عمل می‌کند.

این دوربین آینه‌ی سلفی هم دارد. این یکی از معدود تفاوت‌های مینی ۹ نسبت به مینی ۸ است. با استفاده از آینه‌ی سلفی می‌توانید موقعیت خود را در کادر دوربین تنظیم کنید و سلفی‌های دقیقی بگیرید.

فاصله‌ی کانونی لنز این دوربین معادل ۳۵ میلی‌متر است. یعنی به اندازه‌ی یک لنز ۳۵ میلی‌متری روی یک دوربین DSLR فول‌فریم. برای مقایسه بد نیست بگوییم که فاصله‌ی کانونی لنز گوشی‌های ما معمولا بین ۲۵ تا ۳۰ میلی‌متر است. بنابراین میدان دید کادر این دوربین کاملا معمولی و استاندارد است. یعنی نه خیلی واید است و نه خیلی بسته.

یکی دیگر از تفاوت‌های این دوربین نسبت به مدل قبلی، اضافه شدن یک آداپتور ماکرو در جعبه‌ی آن است. این دوربین در حالت معمولی می‌تواند روی سوژه‌هایی که دست‌کم در فاصله‌ی ۶۰سانتی‌متری قرار دارند فوکوس کند. ولی با اضافه‌کردن این آداپتور ماکرو می‌توانید روی سوژه‌هایی به نزدیکی ۳۳ تا ۵۰ سانتی‌متر فوکوس کنید.

همان‌طور که اشاره کردیم، روی 5D مارک ۴ سنسور تصویر جدید ۳۰٫۴ مگاپیکسلی قرار گرفته است. این سنسور بالاترین رزولوشن در بین دوربین‌های DSLR کانن را ندارد چرا که دوقلوهای 5Ds دارای سنسور تصویر ۵۰ مگاپیکسلی هستند. ولی مارک ۴ از نظر رزولوشن به نیکون D810 که ۳۶ مگاپیکسلی است نزدیک شده و بدین طریق کانن به یکی از بازخوردهای مشتریانش مبنی بر شکایت از رزولوشن پایین دوربین‌های سری 5D پاسخ داده است. به خصوص اینکه مارک ۳ نسبت به مارک ۲ افزایش رزولوشن خیلی زیادی نداشت (از ۲۱ به ۲۲ مگاپیکسل) و اکنون در حقیقت بعد از ۸ سال شاهد جهش در رزولوشن سنسور تصویر دوربین‌های سری 5D هستیم. رزولوشن زیاد در شرایط ایده‌آل برای چاپ عکس‌ها در ابعاد بزرگ کاملا به کار می‌آید و در صورت لزوم جزییات بیشتری را می‌توان از عکس بیرون کشید.

طبق تست‌های سایت Dpreview، اگر از لنز با کیفیت زیاد استفاده کنید، رزولوشن ۳۰ مگاپیکسلی باعث می‌شود که عکس‌های فرمت RAW مارک ۴ نسبت به مارک ۳ تفکیک‌پذیری کاملا بیشتری داشته باشند و در بزرگنمایی ۱۰۰ درصد جزییات بیشتری دیده شود. با این حال همچنان تفکیک‌پذیری در عکس‌های نیکون D810 بیشتر است چون هم رزولوشن ۳۶ مگاپیکسلی دارد و هم فاقد فیلتر Low Pass است. فقدان این فیلتر باعث شارپ‌تر شدن عکس‌ها می‌شود و کانن به جز در مدل 5Ds R این سنسور را حذف نکرده. البته به دلیل داشتن همین فیلتر، خطای Moire رنگی در عکس‌های مارک ۴ کاملا کمتر از D810 است.

گستره‌ی ISO مارک ۴ در حالت نرمال نسبت به مارک ۳ افزایش یافته و از ۲۵۶۰۰ به ۳۲۰۰۰ افزایش پیدا کرده است. این یعنی اینکه نسبت سیگنال به نویز در این دوربین افزایش یافته و گستره‌ی دینامیکی زیاد شده و در نتیجه کانن اعتماد بنفس پیدا کرده که سقف ISO را افزایش دهد. به هر حال گستره‌ی دینامیکی در چند سال اخیر و به خصوص در مقایسه با دوربین‌های نیکون، یکی از دغدغه‌های مشتریان کانن بوده است. مارک ۴ به جز سنسور تصویر این افزایش گستره‌ی دینامیکی را مدیون پردازشگر تصویر جدید Digic 6+ هم هست.

طبق تست‌های سایت DxoMark، گستره‌ی دینامیکی عکس‌های مارک ۴ نسبت به مارک ۳ و مارک ۲ افزایش چشمگیری داشته است. در حقیقت پیشرفت مارک ۴ نسبت به مارک ۳ خیلی بیشتر از پیشرفت مارک ۳ نسبت به مارک ۲ است. این بدین معنیست که مارک ۴ به خوبی می‌تواند از پس صحنه‌هایی که اختلاف نوری شدید و کنتراست زیاد دارند برآید و می‌توان از مناطق سایه و روشن جزییات زیادی بیرون کشید. آن‌طور که در جدول زیر که از نتیجه‌ی تست‌های DxoMark بدست آمده هم می‌توان دید، مارک ۴ در مجموع سنسور تصویر خیلی بهتری نسبت به دو مدل قبلی خود دارد. امتیازهای این جدول در سه بخش عمق رنگ، گستره‌ی دینامیکی و ISO داده شده است.

ولی جالب این‌جاست که سنسور تصویر مارک ۴ همچنان از رقبایی مثل نیکون D810 و سونی A7 R II عقب‌تر است و همان‌طور که در جدول زیر می‌بینید این دو دوربین امتیاز مجموع بیشتری کسب کرده‌اند. به خصوص در زمینه‌ی گستره‌ی دینامیکی معلوم است که نیکون بهتر کار می‌کند و چه دوربین‌های فول‌فریم و چه APS-C این شرکت بهتر از کانن هستند.

البته اگر دقیق‌تر بخواهیم بررسی کنیم، طبق نموداری که DxoMark تهیه کرده، در ISOهای پایین عملکرد D810 بهتر است و تقریبا از آیسوی ۴۰۰ وضعیت گستره‌ی دینامیکی برای مارک ۴ و سونی A7 R II بهتر می‌شود. برنده‌ی نهایی بازی گستره‌ی دینامیکی در آیسوهای بالا هم A7 R II است.

در کل اگر بخواهیم سنسور تصویر را جمع‌بندی کنیم باید بگوییم این بهترین سنسوری است که کانن تا به حال ساخته ولی همچنان از نظر کیفیت عکس‌هایی که می‌گیرد نسبت به رقبایی مثل نیکون D810 و D750 مقداری عقب‌تر است.

ولی چیزی که باعث متمایز شدن این سنسور تصویر از رقبا می‌شود رزولوشن زیاد آن نیست. کانن برای اولین بار فناوری Dual Pixel Auto Focus را روی یک سنسور فول‌فریم قرار داده است. این فناوری اولین بار روی کانن 70D معرفی شد و روی 80D ارتقاء یافت. این سیستم حتی روی 7D مارک ۲ هم وجود دارد ولی نکته این‌جاست که هرسه‌ی این دوربین‌ها دارای سنسور تصویر کوچک‌تر APS-C هستند. اکنون که مارک ۴ مجهز به فوکوس خودکار Dual Pixel شده، کسانی که با دوربین‌های DSLR فول‌فریم فیلم‌برداری و فیلم‌سازی می‌کردند می‌توانند از فوکوس خودکار سریع و دقیق مداوم بهره‌مند شوند. در نتیجه مارک ۴ کاملا از رقبای خود در برند نیکون برای فیلم‌برداری پیشی می‌گیرد.

فناوری Dual Pixel در حقیقت هر پیکسل سنسور تصویر را به دو بخش تقسیم می‌کند تا سنسور تصویر هم قابلیت فوکوس خودکار «تشخیص فاز» (Phase Detection) به جای سیستم قدیمی «تشخیص کنتراست» (Contrast Detection) پیدا کند. فوکوس خودکار تشخیص فاز که همیشه به طور معمول توسط سنسورهای فوکوس خودکار اصلی دوربین‌های DSLR استفاده می‌شده خیلی سریع‌تر و دقیق‌تر کار می‌کند. بنابراین مارک ۴ در مود Live view و هنگام فیلم‌برداری، فوکوس‌خودکار خیلی بهتری نسبت به مارک ۳ دارد. به خصوص اینکه اکنون به نمایشگر لمسی هم مجهز شده و با یک لمس ساده می‌توان روی هر سوژه‌ای فوکوس کرد. فناوری‌هایی مثل تشخیص چهره‌ی خیلی دقیق و دنبال‌کردن سوژه را هم بیفزاییم متوجه می‌شویم که مارک ۴ در این زمینه کاملا بهتر از رقبای خود در نیکون است.

ولی فناوری Dual Pixel به جز کمک به فوکوس خودکار سریع و دقیق یک ویژگی دیگر هم به ارمغان آورده است. یک ویژگی که در 80D و 7D مارک ۲ وجود نداشت. از این قابلیت جدید با نام Dual Pixel Raw یاد می‌شود. از آن‌جا که هر پیکسل سنسور تصویر به دو قسمت تقسیم شده، این دوربین در حقیقت می‌تواند دو عکس ۳۰ مگاپیکسلی با اختلاف منظری اندک بگیرد. مدل‌های قبلی سیگنال هر دو قسمت را ترکیب می‌کردند ولی در منوی مارک ۴ می‌توانید انتخاب کنید که این کار انجام نشود. وقتی این آپشن را انتخاب می‌کنید و عکس می‌گیرید، حجم فایل عکس شما تقریبا دو برابر خواهد بود ولی در عوض می‌توانید با نرم‌افزاری که خود کانن در DVD همراه با دوربین عرضه کرده، یک سری تنظیمات کوچک یا به قول خودشان Micro Adjustments انجام دهید. این تنظیمات شامل «تغییر بوکه» و کاهش «اثر گوستینگ» می‌شوند. این قابلیت کاملا به کار عکاسان استودیویی می‌آید که می‌خواهند خیلی دقیق عکاسی کنند و مثلا بتوانند بعد از گرفته شدن عکس اندکی نقطه‌ی فوکوس را جابجا کنند. البته آن‌طور که نویسنده‌ی سایت Dpreview نتیجه‌گیری کرده، Dual Pixel Raw در زمینه‌ی تغییر نقطه‌ی فوکوس آن‌طور که باید و شاید کاربردی و تاثیرگذار نیست. در عوض کاهش اثر گوستینگ می‌تواند کاربردی‌تر باشد. اثر گوستینگ زمانی ایجاد می‌شود که نوری ناخواسته (Flare) از یک سمت لنز وارد می‌شود. از آن‌جا که پیکسل‌ها به دو قسمت تقسیم شده‌اند و عملا هرکدام یک سمت از لنز را می‌بینند، فقط یک سری از پیکسل‌ها (چپ یا راست) شاهد Flare بوده‌اند و می‌توان از اطلاعات پیکسل‌های دیگر برای کاهش یا از بین بردن Flare استفاده کرد.

یک مسئله‌ی دیگر این است که چون ویدیوهای 4K در حقیقت ۸ مگاپیکسل هستند، مارک ۴ فقط از قسمت مرکزی سنسور تصویر و دقیقا 4096X2160 پیکسل آن استفاده می‌کند. یعنی قسمتی کوچک‌تر از سایز یک سنسور تصویر APS-C. در نتیجه یک کراپ‌فاکتور ۱٫۷۴ برابر ایجاد می‌شود و مثلا اگر لنز ۲۴ میلی‌متر روی دوربین قرار دهید در هنگام فیلم‌برداری 4K میدان دید دوربین به قدری کاهش پیدا می‌کند که انگار از یک لنز حدودا ۴۰ میلی‌متر استفاده کرده‌اید. پس فیلم‌برداری 4K با میدان دید خیلی باز مشکل خواهد بود.

فیلم‌های 4K فقط در فرمت Motion JPEG ضبط می‌شوند که این برای ذخیره‌ی ویدیوها در کیفیت خیلی زیاد خوب است و می‌توان از هر فریم به عنوان یک عکس ۸ مگاپیکسلی استفاده کرد. یعنی انگار دارید با سرعت ۳۰ فریم بر ثانیه عکس‌های ۸ مگاپیکسلی می‌گیرید و تازه فوکوس خودکار دائم هم دارید. بعدا هرکدام از فریم‌ها را که خواستید به صورت عکس استخراج می‌کنید.

ولی مسئله این‌جاست که ضبط ویدیوهای 4K با سرعت ۳۰ فریم بر ثانیه نیازمند بیت‌ریت ۵۰۰ مگابیت بر ثانیه است. کامپرشن‌های All-I، IPB و IPB Light فقط به هنگام فیلم‌برداری 1080p فعال هستند. معنی دیگرش این است که فیلم‌های 4K حجم و بیت‌ریت خیلی زیادی دارند و هر کارت حافظه‌ای به راحتی از پس آن بر نمی‌آید. البته می‌توان فیلم‌های 1080p را با سرعت ۶۰ فریم بر ثانیه و فیلم‌های 720p را با سرعت ۱۲۰ فریم بر ثانیه ضبط کرد. خروجی ویدیو از طریق HDMI هم فقط محدود به 1080p است.

یکی از قابلیت‌های خوبی که کانن خیلی دیر به آن رسید تایمر داخلی است. 5D مارک ۲ درست مثل دوربین‌های نیکون دارای تایمر داخلی برای عکاسی تایم‌لپس است و بنابراین دیگر برای عکاسی تایم‌لپس نیازی به ریموت کنترل ندارید و می‌توانید از دردسرهای آن خلاص شوید.

همچنین این دوربین هم طبق روند جدید تقریبا همه‌ی دوربین‌های DSLR دارای Wi-Fi داخلی است که با آن می‌توانید از طریق اپلیکیشن Camera Connect دوربین را کنترل کنید و یا عکس‌ها و فیلم‌ها را منتقل کنید. با NFC هم می‌توانید کار انتقال تصاویر را به گوشی‌ّهای سازگار انجام دهید. اگر GPS دوربین را روشن کنید هم می‌توانید موقعیت مکانی هر عکس را به همراه آن ثبت کنید.

از نظر ظاهری مارک ۴ خیلی شبیه به مارک ۳ است ولی خوب تغییرات و بهبود‌هایی هم داشته و مثلا پورت ریموت کنترل به جلوی دوربین منتقل شده است. تعداد درب‌های لاستیکی هم افزایش یافته و بدین ترتیب دوربین در برابر نفوذ رطوبت و گرد و خاک بیشتر مهر و موم است.

بعلاوه می‌توان نشانه‌ّهایی دیگر از تلاش برای بهبود مهر و موم را در اطراف ماونت لنز، دکمه‌ی شاتر و درب باتری دید. همچنین این دوربین ۷۵ گرم یعنی ۱۰ درصد از مارک ۳ سبک‌تر است.

درست زیر جوی‌استیک پشت دوربین، دکمه‌ی انتخاب منطقه‌ی فوکوس قرار گرفته و به نظر می‌رسد دیگر لازم نیست دکمه‌ی AF را با انگشت اشاره نگه داریم و با جوی‌استیک نقطه‌ی فوکوس خودکار را انتخاب کنیم. نمایشگر هم آن‌طور که در ابتدای نقد و بررسی اشاره کردیم از نوع لمسی شده است.

این دوربین هم مثل دوربین‌های DSLR اخیر کانن از باتری LP-E6N بهره می‌برد که ظرفیت آن از LP-E6 کمتر است و در هر بار شارژ می‌توان با آن ۹۰۰ عکس گرفت. این ۵ درصد کمتر از مارک ۳ است ولی در لایو ویو ۳۰۰ عکس می‌گیرد که ۵۰ درصد بیشتر از مارک ۳ است.

در کل باید گفت که مارک ۴ آمده که چهار سال دیگر بماند. برخلاف نیکون این سیاست کانن بوده که تقریبا هر سه یا چهار سال یک بار دوربین جدید سری 5D را معرفی می‌کند. مارک ۴ نسبت به مارک ۳ به خصوص از نظر سنسور تصویر پیشرفت قابل ملاحظه‌ای کرده ولی به هیچ‌وجه نمی‌توان مانند مارک۲ نسبت به مارک ۱، آن را انقلابی دانست. مارک ۴ فقط یک تکامل معقول برای انتظاری چهار ساله است. مارک ۴ همچنان می‌تواند به کار افرادی که در پی فیلم‌سازی هستند بیاید ولی به هر حال باید محدودیت‌های آن در ضبط ویدیوهای 4K را پذیرفت. عکاسانی هم که همان اول مارک ۳ را خریدند قطعا دوربینشان به اندازه‌ی کافی پیر شده که بخواهند آن را با مارک ۴ عوض کنند، هرچند که عکاسی آن‌ها را متحول نمی‌کند.